Ο ΠΟΙΜΕΝΙΚΟΣ ΑΥΛΟΣ

Σέ συνέχεια τῶν δύο προηγούμενων ἄρθρων μας μέ θέμα «ΗΓΕΤΗΣ ΜΕ, ή ΧΩΡΙΣ, ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ» καί «ΕΝΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΑΡΘΡΟ» θά σχολιάσουμε σήμερα μία ἄλλη «κρυφή» καί «ἄκρως θεολογική» ἄποψη τῶν προβλημάτων πού ἀντιμετωπίζει ὁ σημερινός ἄνθρωπος. Έχει νά κάνει μέ τόν τρόπο διαποίμανσης τοῦ λαοῦ τῶν πιστῶν, ὑπό τῶν ποιμένων, τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων πού ἐκλέχθηκαν ὑπό τοῦ Θεοῦ νά ποιμάνουν τά «λογικά πρόβατα» τῆς Ἐκκλησίας.

Τήν εὐκαιρία αὐτή μοῦ ἔδωσε τό θαυμάσιο ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τήν μνήμη τοῦ ὁποίου ἑορτάζουμε στίς 25 Ἰανουαρίου. Ἀπευθυνόμενος λοιπόν ὁ ποιητής στόν ἅγιο Γρηγόριο τοῦ λέγει «Ὁ ποιμενικός αὐλός τῆς θεολογίας σου, τάς τῶν ῥητόρων ἐνίκησε σάλπιγγας». Τί εἶναι λοιπόν αὐτός ὁ ποιμενικός αὐλός. Ὁ αὐλός εἶναι ἕνα ἀπό τά ἀρχαιότερα ξύλινα, πνευστά μουσικά ὄργανα πού ἡ ὕπαρξή του ἀναφέρεται πολλές χιλιάδες χρόνια πρό Χριστοῦ. Εἶναι προσφιλές, μικρό σέ μέγεθος καί ἐλαφρύ, ωστε νά μεταφέρεται εὔκολα στά χέρια ἀκόμη καί μικρῶν παιδιῶν. Μοιάζει μέ φλογέρα, μέ φλάουτο ἤ μέ κλαρινέτο. Ὁ ἦχος τοῦ αὐλοῦ εἶναι λεπτός καί καταπραϋντικός ὥστε νά τοῦ ἀποδίδονται θεραπευτικές ἰδιότητες , σέ ἀντίθεση μέ τό δυνατό καί ἐκωφαντικό ἦχο τῆς σάλπιγγος πού ἔχει ἐπιθετική καί πολεμική χροιά ὅπως ἔγινε κατά τή χρηση της ὑπό τῶν Ἑβραίων, τῶν κερατίνων σαλπίγγων γιά νά ρίξουν τά τείχη τῆς Ἱεριχοῦς. Αὐτές λοιπόν εἶναι οἱ διαφορές τοῦ αὐλοῦ καί τῆς σάλπιγγος. Ὁ πρῶτος ἤρεμος, γλυκός, ἁρμονικός, θεραπευτικός ἐνῶ ἡ δεύτερη δυνατή, ἐπιθετική, πολεμική καί ἄγρια πού διεγείρη ἐρεθίζει καί προκαλεῖ συγκρούσεις.

Ἔτσι, μέ τόν συμβολικός αὐτό τρόπο, ὁ φωτισμένος ποιητής-μελωδός τοῦ παραπάνω τροπαρίου συγκρίνει τόν ποιμενικό αὐλό τῆς θεολογίας τοῦ Ἁγίου, πού εἰσχωρεῖ μέσα στίς ψυχές τῶν πιστῶν μέ τίς ἄτακτες φωνές (σάλπιγγες) ὄχι μόνο τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά καί ὅλων ἐκείνων πού μέ λανθασμένο τρόπο σαλπίζουν καί προκαλοῦν ψυχικά καί σωματικά τραύματα στό λογικό ποίμνιο.

Τό ἀποτέλεσμα τῆς χρησιμοποιήσεως τοῦ «ποιμενικοῦ αὐλοῦ», δείχνει ἡ συνέχεια τοῦ τροπαρίου· «ὡς γάρ τά βάθη τοῦ Πνεύματος ἐκζητήσαντι, καί τά κάλλη τοῦ φθέγματος προσετέθη σοι». Γιατί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, μέ τόν τρόπο του, μέ τή γλῶσσα του, μέ τήν πρόθεσή του, μέ τήν ἀγάπη του γιά τό ποίμνιο, ἀξιώθηκε νά ἀπολαύσῃ τό βάθος τοῦ Πνεύματος. Δικαίως εἶναι ἕνας ἐκ τῶν τριῶν μεγαλυτέρων θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας μας, δικαίως ὁ αὐλός τῆς θεολογίας του, δηλαδή τό βάθος τῶν νοημάτων του ἀγγίζει κάθε ψυχή ζέουσα, δικαίως ἡ φωνή καί τά λόγια του εἶναι γλυκύτερα καί ἀπό τό μέλι...

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΦΡΑΣΗ ΤΟΥ: «Μά καί ἡ ψυχή, ἡ πνοή τοῦ Θεοῦ, ἀδιάκοπα ἀπό τότε στ' ἀνθρώπινα τά σχήματα νιογέννητη προβαίνει ἀπό τό πρῶτο φύσημα μερίδια στούς ἀνθρώπους· μένει σέ σώματα θνητά μ' αἰώνια τή μορφή της. Γι' αὐτό καί ἡ ἀρχηγία τοῦ νοῦ δική της» (Ἔπη δογματικά, ΕΠΕ, τόμ. 8 σελ. 303)

Εὔχομαι σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί εἰδικά στούς σημερινούς Κληρικούς νά μοιάσουν στόν Ἅγιο Γρηγόριο ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΕΟΛΟΓΟ γιά νά ποιμαίνουν ΣΩΣΤΑ, με τόν αὐλό (τόν τρόπο) τους, τόν λαό τοῦ ΘΕΟΥ, καί ὄχι ὅπως νομίζουν μερικοί· «τόν λαό τῆς ἐξουσίας τους»...